لیک نور سالکی کز حد گذشت                                         نور او پر شد بیابانها و دشت

شاهدی‌اش فارغ آمد از شهود                                           وز تکلفها و جانبازی و جود

نور آن گوهر چو بیرون تافتست                                       زین تسلسها فراغت یافتست

فعل و قول آمد گواهان ضمیر                               زین دو بر باطن تو استدلال گیر

چون ندارد سیر سرت در درون                             بنگر اندر بول رنجور از برون

فعل و قول آن بول رنجوران بود                           که طبیب جسم را برهان بود

ناله از باطن برآرد کای خدا                               آنچ دادی دادم و ماندم گدا

ریختم سرمایه بر پاک و پلید                               ای شه سرمایه‌ده هل من مزید

ابر را گوید ببر جای خوشش                               هم تو خورشیدا به بالا بر کشش

آب چون پیگار کرد و شد نجس                           تا چنان شد که آب را رد کرد حس

حق ببردش باز در بحر صواب                           تا به شستش از کرم آن آب آب

سال دیگر آمد او دامن‌کشان                               هی کجا بودی به دریای خوشان

این سخن پایان ندارد آن عرب                        ماند از الطاف آن شه در عجب

خواست دیوانه شدن عقلش رمید                     دست عقل مصطفی بازش کشید

گفت این سو آ بیامد آنچنان                            که کسی برخیزد از خواب گران