ای مبدل کرده خاکی را به زر                             خاک دیگر را بکرده بوالبشر

کار تو تبدیل اعیان و عطا                                  کار من سهوست و نسیان و خطا

سهو و نسیان را مبدل کن به علم                          من همه خلمم مرا کن صبر و حلم

این سخن را نیست پایان و فراغ                          ای خلیل حق چرا کشتی تو زاغ

بهر فرمان حکمت فرمان چه بود                          اندکی ز اسرار آن باید نمود

کاغ کاغ و نعرهٔ زاغ سیاه                                  دایما باشد به دنیا عمرخواه

مرغکی اندر شکار کرم بود                           گربه فرصت یافت او را در ربود

آکل و ماکول بود و بی‌خبر                              در شکار خود ز صیادی دگر

دزد گرچه در شکار کاله‌ایست                          شحنه با خصمانش در دنباله‌ایست

چون فناش از فقر پیرایه شود                     او محمدوار بی‌سایه شود

فقر فخری را فنا پیرایه شد                        چون زبانهٔ شمع او بی‌سایه شد

شمع جمله شد زبانه پا و سر                      سایه را نبود بگرد او گذر

پس هنر آمد هلاکت خام را                                   کز پی دانه نبیند دام را

اختیار آن را نکو باشد که او                                مالک خود باشد اندر اتقوا

چون نباشد حفظ و تقوی زینهار                              دور کن آلت بینداز اختیار