روزها آن آهوی خوش‌ناف نر                                   در شکنجه بود در اصطبل خر

مضطرب در نزع چون ماهی ز خشک                       در یکی حقه معذب پشک و مشک

یک خرش گفتی که ها این بوالوحوش                        طبع شاهان دارد و میران خموش

شد محمد الپ الغ خوارزمشاه                          در قتال سبزوار پر پناه

تنگشان آورد لشکرهای او                               اسپهش افتاد در قتل عدو

سجده آوردند پیشش کالامان                               حلقه‌مان در گوش کن وا بخش جان

آهوی را کرد صیادی شکار                            اندر آخر کردش آن بی‌زینهار

آخری را پر ز گاوان و خران                          حبس آهو کرد چون استمگران

آهو از وحشت به هر سو می‌گریخت                   او به پیش آن خران شب کاه ریخت

گفت پیغامبر که رحم آرید بر                            ان من کان غنیا فافتقر

والذی کان عزیزا فاحتقر                                  او صفیا عالما بین المضر

گفت پیغامبر که با این سه گروه                          رحم آرید ار ز سنگید و ز کوه

ای مبدل کرده خاکی را به زر                             خاک دیگر را بکرده بوالبشر

کار تو تبدیل اعیان و عطا                                  کار من سهوست و نسیان و خطا

سهو و نسیان را مبدل کن به علم                          من همه خلمم مرا کن صبر و حلم